oprac. D.Salamon
Budynek naszej szkoły ma ponad sto lat, a jego dzieje są niezwykłe, dlatego właśnie został wpisany w rejestr zabytków objętych ochroną. Pierwotnie mieścił się tu Dom Starców dla Emerytowanych Nauczycielek – Hospital züm Heiligen Leichnam, w czasie II wojny światowej stacjonowało wojsko, a po zakończeniu działań wojennych gmach przejęła na swoją siedzibę administracja miasta Oliwy. Urząd burmistrza sprawowała pani Litwin. Po administracyjnym połączeniu Oliwy z Gdańskiem budynek przekazano do dyspozycji Urzędu Morskiego, mieściła się tu Straż Morska. Kolejną decyzją administracyjną przekazano gmach na potrzeby edukacji i tak zatoczyło się koło historii, bowiem to właśnie z myślą o oświacie ten dom zbudowano.
Na podstawie Uchwały Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, z dnia 28 listopada 1966 roku, zajmująca wówczas budynek Szkoła Podstawowa Nr35 została przeniesiona do obiektu przy ul. Wąsowicza, a istniejący budynek przekazano na cele szkolnictwa specjalnego. Po prawie dwóch latach remontów Kuratorium Okręgu Szkolnego Gdańskiego wydało orzeczenie w sprawie organizacji Zasadniczej Szkoły Zawodowej Specjalnej. W treści orzeczenia czytamy:
„W Gdańsku Oliwie przy ul. Wita Stwosza 23 organizuje się z dniem 1 października 1968 r. Zasadniczą Szkołę Specjalną o kierunku szkolenia zawodowego: introligator i dziewiarz maszynowo-ręczny – dla młodzieży upośledzonej umysłowo w stopniu lekkim”.
Taki był nasz początek.
W roku szkolnym 1968/69 w Zasadniczej Szkole Specjalnej dla dziewcząt równolegle powołano Szkołę Podstawową Specjalną Nr13. Ze względu na mały nabór zajęcia były prowadzone tylko w klasach III, IV, V. W następnym roku dzieci ze szkoły podstawowej odeszły do innych placówek kształcenia specjalnego.
Od 1 września 1977 został wprowadzony nowy kierunek szkolenia zawodowego rękawicznik, o dwuletnim cyklu kształcenia. Nauka na tym kierunku opierała się na wypożyczonym ze Spółdzielni Inwalidów „Bałtyk” parku maszynowym.
Pierwszy wrzesień 1980 roku przyniósł nowe zmiany. Kierunek rękawicznik został zastąpiony szwaczem dzianin o trzyletnim toku nauczania. Wprowadzenie tego kierunku było możliwe dzięki wydatnej pomocy Gdańskich Zakładów Dziewiarskich „Fala”. Zakłady te wyposażyły powstałe w 1982 roku warsztaty szkolne przekazując nieodpłatnie lub po preferencyjnych cenach maszyny szwalnicze.
Do szkoły przychodziła kształcić się młodzież nie tylko niepełnosprawna umysłowo, ale również z różnymi sprzężeniami. Skłoniło to władze oświatowe do powołania z dniem 1 września 1986 roku Specjalnej Szkoły Przysposabiającej do Zawodu o dwuletnim toku nauczania. Szkoła ta była związana organizacyjnie z istniejącą już Szkołą Zawodową Specjalną, dlatego od 1 września 1990 roku powołano Zespół Szkół Zawodowych Specjalnych. Decyzją władz oświatowych z dniem 27 maja 1996 roku zmieniono nazwę na funkcjonującą do dziś : Zespół Szkół Specjalnych Nr2.
Kolejne reformy oświaty przyniosły zmianę nazwy Szkoły Specjalnej Przysposabiającej do Pracy Zawodowej na Szkołę Specjalną Przysposabiającą do Pracy (01.09.2002r.) oraz wydłużenie toku nauki z dwóch do trzech lat. Zmiany zachodziły również w szkole zawodowej. Zgodnie z oczekiwaniami rynku dostosowaliśmy kierunki kształcenia wprowadzając kolejno nowe zawody.
oprac. D.Salamon
